The end...

Daar zijn we dan, in Mexico stad, bij ons beter bekend als de gevreesde eindhalte van onze reis... Het is moeilijk te beseffen dat we over precies 2 dagen het vliegtuig instappen richting het thuisfront. Maar eerst hier nog een beschrijving van onze bezigheden van afgelopen tijd.

We hebben vooral veel indrukwekkende oude stenen bekeken in onder andere Uxmal, Palenque & Chitchen Itza. In Merida werden we getrakeerd op wekelijkse openlucht salsa waarbij de drukke straten worden omgetoverd tot danszaal. De jeugd was nergens te bekennen en de straten stonden vol met bejaarden die in hun laatste levensjaren nog redelijke bewegelijke danspassen uitvoerden.

In San Cristobal werden we herenigd met onze Oostenrijkse vriend Marcell, die daar een week de beest had uitgehangen. Het weer was helaas wat minder, het deed ons nogal denken aan het normale weer in Nederland, regen, kou en regen, maar dit werd veroorzaakt door de orkaan Alex die even gedag kwam zeggen op het continent. Na 2 dagen waren we dit dan ook heel erg zat en kozen we ervoor de biezen te pakken en te vluchten naar beter weer. Het kon natuurlijk niet zo zijn dat jullie thuis met 30 graden zitten en wij in de kou!

Met tassen vol souveniers trokken we verder in de richting van Mexico stad. We stapten uit in Oaxaca, een koloniale stad gelegen tussen mooie bergen zodat Marcell weer kon gaan paragliden en wij ronddwaalden door de stad in een heerlijk zonnetje. Wel bezochten we met zijn allen de ruines van Monte Alban, erg mooi gelegen bovenop een bergtop.

Hierna werd het dan toch echt tijd om naar Mexico stad af te reizen. Hier stond meteen de halve finale op het programma. Het Zocalo (het centrale plein van de stad) was omgetoverd tot een voetbal walhalla met mega schermen en stond vol met 90.000 Mexicanen en 20 Nederlanders. Wat we daar meemaakten ging ons ver te boven. Soms konden we het scherm niet eens zien door de hordes fotografen en journalisten die allemaal het mooste plaatje van ons wilden schieten. Het resultaat stond de volgende dag ook mooi in verschillende kranten.

Nog 2 dagen en dan is het dan echt voorbij. We kijken terug op 8 geweldige maanden met vele mooie, maar soms ook moeilijke situaties. Vooral het bussen is voor ons een werkwoord geworden, waarbij we meer dan 1/8e van onze reis in dit vervoersmiddel hebben doorgebracht... Helaas zat iedereen er erg ver naast, schijnbaar beseffen jullie niet hoe groot dit continent is, want we hebben er maar liefst 749 uur, oftwel iets meer dan 31 dagen van 24 uur over gedaan om van Rio de Janeiro naar Mexico stad te komen!!! (dit zijn puur lange afstandsbussen van A naar B, dus geen tours of lokale stadsbussen meegerekend) Dus felicitaties voor Jos, want jij zat er het dichtste bij met 487 uur.

Zaterdag hopen wij om 14.40 uur aan te komen op Schiphol. Sommige van jullie zullen we daar zien, andere zeer spoedig ergens anders! Iedereen bedankt voor de leuke reacties, het medeleven en de kado gegeven fotoruimte.

Liefs Elvira & Ruud

Het begin van het einde

Guatemala sloten we af inde mysterieuze jungle van Tikal. De enorme ruines samen met de vele dieren, waaronder brulapen, maakten veel indruk (zie filmpje). Na een door de vele dieren veroorzaakte onrustige nacht in een tent stonden we om 6 uur gaar bij de ingang en hadden we het hele paradijs voor onzelf!

In de bus die ons naar de grens van Belize en Mexico bracht ontmoetten we de Fransman Pascal, de Oostenrijker Marcel en de Brit Chris. Met deze gezellige jongens besloten we verder te reizen naar Bacalar. Dit stadje maakte weinig indruk, vooral de oerlelijke cenote Azul (natuurlijke diepe waterbron),waardoor we sneldoor reisden naar Tulum. HelaaskreegElvira hoge koorts en werd al snel Salmonella vastgesteld. De medicatie sloeg echter niet aan en daarom besloten we na een weeknaar een ziekenhuis te gaan in het lelijke Cancun.Gelukkig was de week in Tulum voorRuud erg aangenaam geweest door de gezellige groep, welke inmiddels was aangevuld met 3Franse meisjes ende Nieuw-Zeelander Duncan.In andere woorden: overdag bakken op het paradijselijke witte strand en ´s avonds het hele hostel wakker houden, tot Elvira´s grote ergenis. Sorry moppie!

Eenmaal in het privéziekenhuis Galeria aangekomen werd daarook al snel Salmonella vastgesteld.Ze raadden Elviraaanzich te laten opnemen zodat ze in de gatenkonden houden of denieuwe medicijnen zouden aanslaan. De koorts liep namelijk al een week hoog op in de avond. Na uren te hebben gewacht op eengarantie van deNederlandse verzekering begon de hel dan eindelijk. Nu weetElviraook eens hoehet is in het ziekenhuis te liggen. Wel kreeg ze een hele leuke verassing net op de dag dat Ruud besloot een uitstapje te maken naar Isla Mujeres, waar de Tulum groep op dat moment verbleef. Ruud was net een uurtje weg toen Pascal en Marcel onverwachts voor haar kamerdeur stonden! Ruud baalde als een gek dat hij hun had gemist maar heeft de Franse dames wel gevonden en gelukkig waren Marcel en Pascal nog in het ziekenhuis toen Ruud terugkwam van het eiland.

Gelukkig bleek na 3 nachten dat de medicijnen aansloegen en mochten we het ziekenhuis verlaten. We reisden af naar het leuke koloniale Valladolid waarvanuit we deCobáruines bezochten. Dit zouden niet-toeristische ruineszijn, helaas bleek het tegendeel waar toen weop hordes Amerikaanse toeristen stuitten die een dagtrip deden vanuit hun resort in Cancun,terwijl we dit oord juist net waren ontvlucht. Zonder schaamte (en meestal slechts in bikini gekleed) deden ze er een uur over om de top van hoogste piramide hijgend te bereiken en vervolgens maar één woord te kunnen uitbrengen: Amaaaazing!!!

Wel konden we na lange tijd weer eens op een fietsje rondrijden (tussen de ruines van Coba)en dat wastoch wel weer Nederlands sentiment, netzoals we net een zelf gebrouwen hutspot-maaltijd naar binnen hebben gewerkt. Smullen geblazen! Niet dat we al terug naar Nederland willen hoor!Balen dat wenog maar 2 weekjes hebben te gaan... Dit betekent datdit één van de laatste updatesop onze site is. Hierbij daarom speciaal voor jullie deze spectaculaire prijsvraag:

Hoeveel uurdenk je dat wij in de afgelopen 8 maanden in de bus hebben doorgebracht?

Degene die het dichtsbij het juiste aantal uren zitontvangt een toepasselijk cadeau!

Dikke kusRuud & Elvira

Overleven in Guatemala

Waren we net op tijd weg van de Pacaya vulkaanen naarhet meerAtitlan afgereist, kregen we daar de tropische storm Agata over ons hoofd. Buiten heel veel oorverdovende regen merkten we er vrij weinig van, totdat we na lang binnenzitten eindelijk onze hut uitkwamen en gingen kijken hoe het rest van het dorp er eigenlijk uitzag. San Pedro de Laguna zag er op het eerste gezicht nog goed uit, totdat je wat verder de kust af liep. Zoveel verwoesting hadden we niet verwacht. De wegen naar de buitenwereld waren afgesloten, dus toen besloten we maar onze armen uit de mouwen te steken en mee te helpen met de rotzooi op te ruimen. Muurtjes bouwen, stenen sjouwen en modderscheppen waren onze grootste bezigheden gedurende de dagen die we hier doorbrachten. Ook verzamelden we kleding, medicijnenen geld voor voedsel in en hielden we de kinderen bezig met sport en spelletjes aangezien alle scholen gesloten waren. Hoe wrang het ook klinkt, het was een leuke tijd met vele blije kinderen die allemaal met ons wilden omgaan.

Toen de wegen eenmaal weer open waren vervolgenden we onze weg direct door naar Coban. We moesten helaas wat dorpies overslaan aangezien we veel tijd verloren waren, maar hier zouden we Ward (huisgenoot Ruud) ontmoeten. In Lanquin vonden we hem en brachten we een paar dagen door in dit heeel erg relaxte dorp midden in het groen met een prachtige rivier en naastgelegen waterplateaus Semuc Champey. Vanuit hier konden we heel makkelijk naar onze volgende bestemming rijden, maar ons kennende, kiezen we altijd voor de moeilijkste route. We namen een ergoude chickenbus via El Estor die alle 8 uur door een zandbak denderende. Alles maar dan ook alles in de bus zat onder het stof en zand, de conctactlenzen konden meteen de prullenbak in en het zand zat op plekken waar we zelfs niet eens wisten dat het kon komen..

Aangekomen in El Estor konden we wel een douche gebruiken en die kregen we ook door een overstoming in de kamer die al onze spullen doorweekte.Hierna zijn we via Puerto Barios (natuurlijk de moeilijste, maar wel goedkoopste route) al stuiterend over de golven naar Livingston gevaren. Hier hebben we net een paar heerlijke dagen uitgerust op het strand en morgen vertrekken we weer verder naar alweer de laatste stop in Guatemala: de Maya ruines van Tikal. Livingston was erg bijzonder door de huidige bewoners (afstammelingen van Afrikaanse slaven met dikke billen en kroeshaar) en de heerlijk relaxte sfeer en temperatuur.

Nog maar precies een maandje en dan zit het er helaas weer op, dus genieten doen we nu dubbel zo dik! Voor jullie extra veel foto´s want we hebben weer heel veel fotoruimte kado gekregen! Nogmaals bedankt Josje! We hoeven nu echt niets meer te krijgen, we kunnen nog maanden vooruit!

Uitbarsting Pacaya

Omdat weeen aantal verontrustende mailtjes van jullie hebben ontvangen, hier even een kort berichtje van ons uit Guatemala.

Wij hebben heel toevallig de vulkaan Pacaya beklommenop de dag dat hij is uitgebarsten . Gelukkig gebeurde de ellende ´s middags, terwijl wij aan het einde van de morgen alweer beneden stonden. Niks aan het handje dus! Nou ja... er zijn wel een aantal doden gevallen en het hele dorp aan de voet van de vulkaanis weggevaagd.

Zie foto´s en filmpjes voor indrukken!

Liefs Rudy & Elvis

Van Panama naar El Salvador

Na al die dagen chillen op de eilanden van San Blas moesten we helaas weer geloven aan een grote stad. Maar wat voor stad dit keer, Panama! Iedereen kent deze stad natuurlijk van het wereldberoemde kanaal waaraan we vanzelfsprekend een bezoekje hebben gebracht. Logistieker in hart en nieren Ruud keek zijn ogen uit naar al het moois en groots wat voorbij kwam varen. Elvira zat in haar gedachten meer bij de lokale shoppingmall/paradijs Allbrook, dat echt een walhalla vol goedkope en mooie winkels is. Hier hebben we een hele dag kunnen doorbrengen zonder het einde van de mall te bereiken, dus dat zegt nog wel wat!

Hierna moesten we toch echt een keuze gaan maken welke landen we nog wilden bezoeken in de laatste 7 weken van onze reis. We doen liever 2 landen goed, dan alle landen een beetje, dus besloten we een directe bus van Panama city naar El Salvador te pakken. Het aantal uur bussen viel uiteindelijk mee, maar 34 uur inclusief alle (soms bizar strenge) grenscontroles.

Eenmaal aangekomen in de hoofdstad, San Salvador, besloten we een aantal dagen te blijven en dit relatief kleine landje snel te bezoeken. We bezochten wederom een paar koloniale dorpjes met prachtige oude huizen en een gastromomisch festival in het weekend. De mensen waren erg vriendelijk en sinds 6 maanden mogen ze zelfs geen wapens meer op straat dragen, wat duidelijk met straatborden werd aangegeven.

Ook Elvira´s verjaardag viel in El Salvador en ze koos voor een mooie locatie aan een meer. In dit dorp was geen internet of andere vormen van comunicatie, dus ze was erg blij met het lokale simkaartje dat Ruud had gekocht als verrassing. Helaas viel de verbinding soms weg door de omliggende bergen, maar het was toch leuk om even wat stemmen gehoord te hebben.

Het plan was om die feestdag een vulkaan te gaan beklimmen, maar dit liep uiteindelijk uit op 5 uur wachten op bussen en het niet kunnen beklimmen van de vulkaan. El Salvador stond voor ons dus vooral in het teken van wachten op bussen en dat kon niet beter afgesloten worden met nog eens 3 uur wachten op de Pan American highway bij een politiepost op de bus naar Guatemala. Dit kwam eigenlijk wel goed uit, want we moesten toch nog onze was drogen...

Elvira`s verjaardag in El Salvador

Hallo trouwe volgers,

Aangezien Elvira dit jaar haar verjaardag moet vieren zonder haar familie en vrienden heb ik een lokaal simkaartje gekocht zodat iedereen haar kan smsen of misschien nog leuker, een kort belletje kan geven.

Het nummer is +503 76570201 als je belt of smst met je normale Nederlandse mobiele telefoon. (in skype moet je het land El Salvador kiezen en vervolgens het nummer, dus geen +503 ervoor)

Wij leven nu in 8 uur tijdverschil met Nederland, dus om te bellen is het denk ik het beste om dit maandag 24 mei tussen 15.00 uur en 18.00 uur Nederlandse tijd te doen. Dat is nog voordat wij een vulkaan gaan beklimmen die dag (Elvira wil graag een actieve verjaardag).

Als het niet in een keer lukt, probeer het daarna nog een keer, het zou kunnen dat anderen ook bellen op hetzelfde moment!

Groetjes Ruud

Van Colombia naar Panama

Na 589 busuren en 9 nieuwe stempels in ons paspoort hebben we eindelijk Zuid-Amerika achter ons gelaten! Het continent van de vele verschillende klimaten, grote afstanden, kip met rijst en stinkende indigenas (inheemse mensen) is voor ons nu officieel verleden tijd. Op de kip met rijst na dan. We zijn veilig aangekomen, maar dat had wel eens anders kunnen lopen...

Maar eerst nog even een update over midden en noord Colombia. Colombia staat met haar groene landschap, jungle, extreem chille mensen en caribische vibe tot nu toe echt bovenaan ons lijstje. De hoofdstad Bogota deed ons denken aan een ruim gebouwde dogdy Amerikaanse stad vol zwervers. Niet echt onze smaak, maar de kerk die in een enorme mijn vlakbij de stad is gebouwd, door middel van uithakkingen en lichtspel, vond Elvira erg speciaal. Ruud vond daarentegen het historische centrum erg mooi.Ten noorden van Bogota bezochten we nog wat (ja wederom) mooi behouden koloniale stadjes, waar we niet veel anders konden doen dan met de weinige inwoners naar de kerk gaan of bier drinken op het plein. Dus deden we het laatste maar.

Hierna begon de bureaucratische visa-rompenslomp waar we al over hebben geschreven en na Curacao kwamen we Colombia weer binnen via het noorden met de allerbrakste bus waar we ooit in hebben gezeten. Hij zag er zo afgrijselijk uit dat zelfs locals niet in wilden stappen. Maar het werd een gezellig ritje met complete keukens aan boord die mensen goedkoop vanuit Venezuela haalden. Hier werd echter de politie wel veelvuldig voor omgekocht aangezien er geen belasting over werd betaald.

Na een dagje chillen in het hippie-achtige vissersdorpje Taganga bezochten we het Tayrona park, gelegen aan de caribische kust. Echt een paradijsje, waar de jungle samenkomt met de zee en prachtige strandjes zijn die je alleen kan bereiken na een aantal uur lopen door de jungle, welke vol zit met o.a. aapjes, rare vogels, mega-krabben en leguanen. Elvira heeft de afgelopen maanden ondekt dat ze dieren helemaal niet zo haat, integendeel, en de jungle geweldig vindt. En daar is het warm, dat vindt ze ook helemaal niet erg.

Onze laatste bestemming in Colombia was Cartagena, ook wel (en terecht!) de mooiste stad van Zuid-Amerika genoemd. De stad diende vroeger als opslagplaats van de schatten uit de kolonie en de Europese goederen envandaar devele verdedigingsforten en prachtige gekleurde koloniale panden die de stad telt.Zelfs het nieuwe centrum, met een mooie skyline is niet lelijk. Het is echt de perfecte stad om lekker te eten en uit te gaan, wat we ook veel hebben gedaan. Daarbij hebben we het super gehad met een huisgenootje van Ruud, Laurie, en haar vriendin Lenny, die daar onderzoek doen als onderdeel van hun studie antropologie.

Een interessant uitje was een bezoek aan de vrouwengevangenis waar Laurie onderzoek naar doet. De meeste vrouwen zitten voor drugssmokkeling en Elvira vond het erg indrukwekkend met deze vrouwen over hun leven te praten. Wel raar als je daarna weer vrij rondloopt en je bedenkt dat de meeste vrouwen nog nooit meer van de stad hebben gezien dan de muren van hun stikhete gevangenis en je het luxe appartement van Laurie en Lenny, midden in het centrum en met uitzicht op zee, instapt.

Bueno, en toen met de ‘ zeilboot' op naar Panama. Dat was wat. Of niks eigenlijk, want werkelijk ALLES was kaput aan die boot. Na 10 uur later te zijn vertrokken dan beloofd (waarin me maar veel alcohol insloegen voor een gezellige overtocht) vaarden we met zonsondergang eindelijk de haven van Cartagena uit. Gelukkig hadden we een erg gezellige groep en zat de goede moed er nog goed in.

De eerste nacht begon al goed. Nog geen5 minuten na het uitvaren waren we alle 10 al kotsmisselijk door de hoge golven, we hadden niet eens allemaal een bed, want er waren er maar 6, en wat later op de avond brak de giek. Op het fokkie naar Panama dus! Daarbij hadden we echt een idiote cocaine-snuivende kapitein die alleen maar rum dronk en ' bueno' riep en we zo'n beetje alleen maar ui en vis (die we soms zelf moesten vangen, wel leerzaam voor Elvira) te etenkregen.En Ruud lustgeen vis.

Maar we zijn gelukkig veilig aangekomen, hebben de laatste twee dagen doorgebracht op een paradijsje op aarde genaamd Eilandengroep San Blas, waar ' hangmatteren' een werkwoord is,we snorkelden of onder een palmboom op een onbewoond eiland lagen. Al met al een mooie week, onvergetelijk!

Nu zijn we in Panama city, aka shoppingsparadijs, en vanuit hieruit gaan we richting Mexico. Helaas rest ons nog slechts 2 maandjes (we zijn nog steeds niet reismoe nee) en zullen we een groot gedeelte van Midden-Amerika moeten overslaan. Wat een luxeprobleem...

Liefs Ruud & Elvira

P.S. We hebben twee nieuwe fotomappen aangemaakt, vergeet niet in allebei een kijkje te nemen!

P.S. 2Lau & Len, nogmaals bedankt voor alles!

Curacao

Het was nog even spannend of we inderdaad ons visum kregen, maar om half 10 in de ochtend kregen we dan eindelijk ons langverwachtte stempeltje om Venezuela binnen te komen! Meteen halsoverkopnaar een minibus die ons in 5,5 uur naar de grens bracht. Na nog 2 uurtjes bussen kwamen we dan eindelijk aan in het plaatsje San Cristobal van waaruit hopelijk bussen richting Punto Fijo zouden vertrekken. We kwamen hier net op tijd aan (gelukkig hebben ze hier maar een half uur tijdverschil met de buurlanden ipv een uur)en kregen we de laatste zitplekken, waardoor we dezelfde nacht nog door konden rijden tot onze eindbestemming. Helaas kwam er van slapen weinig terecht aangezien om de 15 minuten de politie of het leger moest laten zien hoe cool ze waren. Paspoort- en tascontroles, noem het maar op, in Venezuela gaan die 24 uur per dag door! Maar de volgende ochtend melden we ons fris en fruitig bij het plaatselijke vliegveld.

De controles die we hier gehad hebben leken wel uit een vooroorlogse Hollywood film; ondervragingen hoe we aan ons geld kwamen, wat ons beroep was (in Venezuelahebben studenten geen geld om 8 maanden reizen) en andere onzinnige vragen gingen maar door waarbij zelfs de inhoud volledig uit de tas werd gekieperd. Helaas voor ome agent hadden we echt geen drugs bij ons en mochten we eindelijk Venezuela verlaten... En hoe? In een minivliegtuig waarbij de deur half open stond, de popnagels in de vleugels waren vervangen door tape en je rustig bij de piloot op schoot kon gaan zitten.

In Curacao stond Vincent ons met open armen op te wachten en kregen we al snel een autootje die ons de rest van de week van A naar B zou brengen.Natuurlijk moest er snel Hollandsgegeten worden; een broodje kroket voor Ruud&een broodje kaas voor Elvira!

Curacaoiseenerg relaxteiland, de taal, het eten & drinken enveel aanwezige vrienden van Elvira maakten het eensoort thuiskomenwat we afgelopen maanden toch wel gemist hebben. Nederland, maar dan met prachtige stranden, lekker weeren minder zeurderige regeltjes. Hier kennen ze geen BOB, alleen Dushi en Sua (spreek uit: swa), dus drinken en telefonerenachter het stuur is meer regel dan uitzondering...

Koniginnedag was ook een bijzondere ervaring, met een heuse vlooienmarkt in het centrum voelde het net als thuis, maar dan in je zwembroek ipv onder een paraplu. Overdag rondslenteren op straat met een koelbox vol koude biertjes, ´s avonds bij Jan & co op de veranda alle verhalen van afgelopen maanden uit te wisselen.

De week gingzeer snel voorbijen zonder dat we het doorhadden was het afscheid al weer daar. Zo stonden we ´s ochtends nog voor trage Nederlandse stoplichten, zo stonden we een uur later weer stil voor een politiecontrole in Venezuela.Zo zaten we ´s ochtends nog aan heerlijke Nederlandse boterhammen, zo zitten we nu weer aan de kip met rijst en bonen.

Inmiddels zijn we na 2 lange dagen reizen weer terug in Colombia waar we de noordkust nog even gaan verkennen voordat we de boot pakken richting Panama. De foto´s en verhalen van midden Colombia, voorafgaand aan het uitstapje naarCuracao, houden jullie nog tegoed bij de volgende update.

Vincent, nogmaals bedankt voor alles, we hebben het echt super gehad!

AYO!