Wegens vele verontrustende mailtjes over de status van onze reis naar Curacao, hier even een update om de bureaucratische ellende van consulaten van ons af te schrijven.

Dachten we alles geregeld te hebben voor een heerlijk weekje ontspannen met kroketten, frikandellen & Unox knakworsten (Ruud) en De Ruyter gekleurde hagelslag op wit brood (Elvira), vernamen we dat de grensovergang van Colombia naar Venezuela moeilijk kon zijn over land. Ai ai hierzagen weonze dromen over al die lekkernijen al een beetje vervagen. Dat werd dus contact opnemen met de Venezolaanse ambassade in Bogota, want 8 maanden zonder kroketten kan echt niet! Na een kort belletje werd er verteld dat er geen probleem voor ons was en wij gewoon langs konden komen om een tarjeta de turismo op te komen halen bij de ambassade (dus geen visum, geen kosten). Jeeh de gekleurde hagelslag kwam weer in zicht!

De volgende ochtend vroeg in de morgen meldden we ons bij de balie, maar daar werd al snel duidelijk dat ze ons niet wilden helpen. We moesten naar het consulaat in Bogota. Na een gratis lift van een hoge piet van defensie begaven we ons voor het eerst in de Venezolaanse bureaucratische molen... De man bij de ingang vertelde ons dat we wél een visum nodig hadden en daarvoor allemaal formulieren in moesten vullen. Na een uur wachten aan de balie werd ons weer verteld dat we géén visum nodig hadden, maar een tarjeta de turismo, de benodigde pasfoto`s en kopieen hadden we echter niet en 2 werkdagen wachten ook niet! Zucht...

Om in het vervolg alle papieren en vereisten welin orde te hebben, maakten we alvast kopieen van alle rompslomp en lieten we pasfoto`s maken. ¨Witte of blauwe foto?¨ vroeg de fotograaf. Blauw is gay, dus we kozen voor wit (beide kleuren waren goed volgens de formulieren van het consulaat in Bogota).

In Bogota verwezen ze ons naar de grensplaats Cucuta, hier zouden ze ons meteen een tarjeta de turismo kunnen meegeven zonder wachttijd. Dus we reisden verder naar het noorden toe zodat we toch nog een beetje konden genieten van onze vakantie. Hier kwamen we erachter dat de grensovergang bij Cucuta nog wel eens dicht zou kunnen zijn in het weekend ivm de spanningen tussen beide landen. (Chavez heeft afgelopen week ook nog eens 3 beelden van strijders die vele Colombianen hebben omgelegd, op de grens neergezet gericht op Colombia). Dus wij bellen naar de Cucuta of ze aankomend weekend open zullen zijn. Dat konden ze ons niet vertellen, want dat wilde nog wel eens verschillen van half uur tot half uur. Wel konden ze ons vertellen dat de tarjeta de turismo niet meer werd geacepteerd en we dan toch echt een visum nodig hadden en deze alleen konden ophalen op de ambassade in Bogota, waar we dus al waren weggestuurd! ZUCHT!

Nadat Elvira de vrouw aan de telefoon had laten zweren dat ze de waarheid sprak, zonk ons de moed dieper in de schoenen (of slippers). We hadden niet meer genoeg tijd om te wachten op een visum en zonder dat visum kwamen we de grens daar dus niet over. Of wel maar dan zouden we vanaf de eerste politiecontrole onze vakantie voortzetten achter de tralies...dat wordt dan heel lang wachten op kroketten!

Inmiddels liepen de frustaties hoog op en uitte deze zich in het openbaar toen een busticketsverkoper ons gigantisch voorloog. De hele busterminal heeft vol vermaak kunnen getuigen dat Elvira de verkoper bijna in elkaar sloeg (Girlpower!!), waarna Ruud de kemphanen uit elkaar moest halen en de jongedame even stoom moest afblazen. De verkoper druipte af met tranen in zijn ogen en de lieve buschaufeurs trakteerden het boze meisje op vers fruit om haar te kalmeren.

Dus plan B; we proberen de tickets te cancellen onder voorwaarde datwe ons geld terug zouden krijgen en nieuwe tickets te boeken vanuit Colombia! Dat ging heel goed, zo goed dat de tickets werden gecancelt en we ons geld NIET terug kregen.... ¡ZUCHT! Na 10x bellen & mailen met de vliegtuigmaatschappij hebben we onze tickets dan eindelijk weer terug, met 1 dag langer in Curacao, want de oorspronkelijke vlucht was inmiddels vol... Nog meer kroketten!

Nu moesten we alleen nog een manier vinden om Venezuela uberhaupt binnen te komen... want na al dit geregel geven wij echt niet zomaar meer op.

Dus plan C; we gaan naar een andere stad waar ook een consulaat zit en we gaan smeken om binnen te komen, met wat voor dom papiertje dan ook! Op de route lag Bucaramanga, ja alles moet hier logistiek verantwoord gaan natuurlijk...

Een hartelijk telefoontje naar Bucaramanga en we hadden een uitnodiging om de volgende ochtend een woordje te komen spreken met een leidinggevende. We meldden ons netjes om 7:30 uur en om 16:00 uur verlieten we het gebouw. De hele dag voelde als een soort stage, kijken hoe andere mensen niets aan het doen zijn behalve heel veel koffie drinken. Het resulaat van deze enerverende dag was het lachwekkende volgende:

Om 15:00 werden we eindelijk te woord gestaan door een vriendelijke man, we dachten dit zit wel snor, maar het tegendeel bleek waar. We hadden inderdaad géén visum nodig, maar een tarjeta de turismo. En daarvoor hadden we alleen een handtekening + stempel nodig.

Maar het was vrijdag, en op vrijdag zetten ambtenaren geen stempels. Dat kan alleen op maandagochtend 8 uur. ¨Meneer we moeten dit weekend de grens over en wie is er bevoegd dan?¨ ¨Ik en mijn collega hierboven¨. ¨Waarom zet u nu dan niet die stempel? We hebben alle papieren toch in orde?¨ ¨Nee jullie hebben witte pasfotos en hier hanteren we de blauwe. En maandag zet ik pas een stempel.¨ ¨Waarom niet nu dan?¨ ¨Dat is het protocol.¨ AHHH idiote ambtenaren met hun protocolen, macht dat is wat ze willen en aangezien ze altijd het sloofje van het ministerie zijn willen ze zelf ook eindelijk eens met de scepter zwaaien. Eindelijk na jaren niets doen voelde hij zich de baas van het land. Een stempel, een machtig apparaat waar je als klein kind al heel blij mee was, was zijn troef. Dat doet ons terugdenken aan de kinderjaren waarin we stempels van aardappels maakten en deze niet wilden delen met onze vriendjes. Ambtenaren zijn ook een soort van kleine kinderen, ooit opgevallen dat er altijd tekeningen in hun kantoor hangen? ¨Van mijn (klein-)kind, yeah right!

Al met al, wij geven nog steeds niet op en gaan maandag om 08.00 die stempel opeisen (met nieuwe blauwe pasfoto´s) en vervolgens 2 dagen en nachten de bus in om op tijd de vlucht te kunnen halen. Voelt als een soort Peking Express, maar we zijn overtuigd dat we het halen! Vincent, als we woensdag niet uit de slurf komen,proberen we2 dagen later alsnogeen nieuwevluchttepakkenvanuit Bogota!

We´ll keep you updated