Waren we net op tijd weg van de Pacaya vulkaanen naarhet meerAtitlan afgereist, kregen we daar de tropische storm Agata over ons hoofd. Buiten heel veel oorverdovende regen merkten we er vrij weinig van, totdat we na lang binnenzitten eindelijk onze hut uitkwamen en gingen kijken hoe het rest van het dorp er eigenlijk uitzag. San Pedro de Laguna zag er op het eerste gezicht nog goed uit, totdat je wat verder de kust af liep. Zoveel verwoesting hadden we niet verwacht. De wegen naar de buitenwereld waren afgesloten, dus toen besloten we maar onze armen uit de mouwen te steken en mee te helpen met de rotzooi op te ruimen. Muurtjes bouwen, stenen sjouwen en modderscheppen waren onze grootste bezigheden gedurende de dagen die we hier doorbrachten. Ook verzamelden we kleding, medicijnenen geld voor voedsel in en hielden we de kinderen bezig met sport en spelletjes aangezien alle scholen gesloten waren. Hoe wrang het ook klinkt, het was een leuke tijd met vele blije kinderen die allemaal met ons wilden omgaan.

Toen de wegen eenmaal weer open waren vervolgenden we onze weg direct door naar Coban. We moesten helaas wat dorpies overslaan aangezien we veel tijd verloren waren, maar hier zouden we Ward (huisgenoot Ruud) ontmoeten. In Lanquin vonden we hem en brachten we een paar dagen door in dit heeel erg relaxte dorp midden in het groen met een prachtige rivier en naastgelegen waterplateaus Semuc Champey. Vanuit hier konden we heel makkelijk naar onze volgende bestemming rijden, maar ons kennende, kiezen we altijd voor de moeilijkste route. We namen een ergoude chickenbus via El Estor die alle 8 uur door een zandbak denderende. Alles maar dan ook alles in de bus zat onder het stof en zand, de conctactlenzen konden meteen de prullenbak in en het zand zat op plekken waar we zelfs niet eens wisten dat het kon komen..

Aangekomen in El Estor konden we wel een douche gebruiken en die kregen we ook door een overstoming in de kamer die al onze spullen doorweekte.Hierna zijn we via Puerto Barios (natuurlijk de moeilijste, maar wel goedkoopste route) al stuiterend over de golven naar Livingston gevaren. Hier hebben we net een paar heerlijke dagen uitgerust op het strand en morgen vertrekken we weer verder naar alweer de laatste stop in Guatemala: de Maya ruines van Tikal. Livingston was erg bijzonder door de huidige bewoners (afstammelingen van Afrikaanse slaven met dikke billen en kroeshaar) en de heerlijk relaxte sfeer en temperatuur.

Nog maar precies een maandje en dan zit het er helaas weer op, dus genieten doen we nu dubbel zo dik! Voor jullie extra veel foto´s want we hebben weer heel veel fotoruimte kado gekregen! Nogmaals bedankt Josje! We hoeven nu echt niets meer te krijgen, we kunnen nog maanden vooruit!