Ook al namen we het ons voor om telkenseen fatsoenlijk verhaal te gaan schrijven, het is onsnu eindelijkgelukt. Er stonden namelijk veel te veel leuke dingen op het programma afgelopen week, maar speciaal voor Max en Oma Jo hierbij ons eerste echte verhaaltje.

Nadat we de Brazilaanse kant van de Iguazu watervallen hadden gezien (erg gaaf) zijn we naar de Argentijnse kant getrokken (20 min van hostel tot hostel). Deze kant was nog groter en spectaculairder dan de Brazilaanse, maar zoals al deze natuurwonderen, veel toeristischer. In het dorpje hebben we een paar dagen rondgehangen, vooral met onze nieuwe vader Paul, een engelsman van in de 40 die alleen de wijde wereld in was getrokken. Helaas was hij het eerste slachtoffer die in ons bijzijn zijn camera moest verliezen. Waar het precies is gebeurd is, is voor ons allen nog steeds een raadsel, waarom maken ze ook van die grote flessen bier hier?

Na de paar dagen prachtig weer en teveel watervallen was het tijd om ons 22 uur in de bus op te sluiten om ons vervolgens in de hoofdstad te melden bij het zusje van Ruud. Deze was het rondzwerven inmiddels een beetje zat en had een appartementje in Buenos Aires geboekt. Hier hebben we alle noemenswaardige toeristische trekpleisters op de spreekwoordelijke plaat gezet om vervolgens elke avond onder het genot van een Malbec een heerlijk diner weg te snoepen. Elvira heeft zelfs rood vlees op, iets wat in onze Nederlandse keuken uit ten boze is.

Als verjaardagcadeautje hadden Els & Daniel een voetbalwedstrijd in petto, De Boca Juniors, een van de meest beruchte clubs in de wereld. Hier moesten we natuurlijk heen, en dan wel in de Bunnikside van Buenos Aires. Nou dat hebben we geweten, 55000 man die liever aan vlaggen hingen, op palen stonden of in hekken hingen in plaats van de wedstrijd te volgen en dat allemaal onder luid gezang en geschreeuw. Tot dat het rust werd, toen ging iedereen zo snel mogelijk op de grond zitten en werd het 20 minuten muisstil tot de spelers het veld weer betraden. De wedstrijd werd uiteindelijk 4-0, maar ze hadden net zo goed kunnen verliezen, sommige fans juichten niet eens bij een doelpunt, het ging hun er alleen om om zo hard mogelijk te zingen en de tegenstanders te intimideren.

Inmiddels zitten we (Elvira, Ruud, Els, Daniel & Andrew) in Puerto Madryn, een stadje aan de oostkust van Argentinie. Hier leeft een van de grootste pinguin colonies ter wereld en zijn ook walvissen te spotten. Dit gaan we morgenochtend meteen proberen te doen met onze gehuurde auto. Hierna zal de groep zich weer gaan opsplisten, waarbij Els & Daniel zich terug zullen trekken naar hun stulpje en wij onze reis voort zullen zetten in de richting van het meest zuidelijke puntje van de wereld...De jassen zijn inmiddels uit de backpacks en de sjaals & handschoenen moeten waarschijnlijk snel worden gekocht..in 1 week van de 33 graden naar -5.

Bedankt voor alle reacties van afgelopen tijd, we hopen dat we de vrieskou heelhuids overleven en onze tere handjes er niet afvriezen.

Liefs

Elvis & Ruud