Om 3 uur ´s nachts kwamen we aan in ons spookkloosterhostel in de ijskoude en hoogst gelegen stad ter wereld genaamd Potosí. Na een paar dagen te hebben geacclimatiseerd, waaronder in natuurlijke hotsprings tussen de bergen van de stad, besloten we met tegenzin toch maar een mijntour te doen. Verkleed als clown (in gele pakkies) gingen we met een veels te grote groep toeristen één van de vele actieve mijnen van Potosí in. We zagen er tegenop want we hadden de dag ervoor de The Devil´s Miner gezien, een verschrikkelijke film over de vele kinderen die noodgedwongen werken in de mijnen van de stad. We voelden ons nogal bezwaard en ongemakkelijk tijdens het pottenkijken. Vele arme potosinos werken onder extreem slechte, middeleeuwse omstandigheden. Even ter verbeelding: de gangen zijn zo laag dat je afgewisseld moet bukken of kruipen en op de meeste plekken staat het grondwater tot aan je knieën. Sinds de koloniale tijd zijn er al ongeveer 8.000.000 mijnwerkers omgekomen. Tegenwoorden sterven er nog steeds gemiddeld 2 werkers per week door de giftige gassen en stoffen in de mijnen.

Dit alles deed ons besluiten de volgende dag met eigen vervoer terug te keren naar de ´Cerro Rico´, de rijke berg. Met het geld dat je normaal aan de touroperator betaalt kochten we flessen frisdrank en coca-bladeren om zowel de jonge als oudere mijnwerkers alsnog fijne feestdagen te wensen. Deze daad voelde erg goed, vooral met oog op het feit dat de toeristen die met een tour meegaan voor de lol dynamiet opblazen voor de ogen van de mijnwerkers, waarvan in de plaats4 grote flisdrankflessen gekocht hadden kunnen worden om de dorst van de hardwerkende mannen te lessen. Helaas maakten de vele stoere mannen Elvira een beetje zenuwachtig waardoor zij haargoede jas, 2 vesten en tas incl. portomonnee in de taxi liet liggen die we wegstuurden tijdens het uitdelen van de kerstcadeaus...

Na 5 dagen Potosí vertrokken we naar het zonnige Sucre, La ciudad blanca, oftewel ´de witte stad´. Op oudjaarsavond om 19 uur (00 uur Nederlandse tijd)dronken we champagnemetvele Nederlanders in Café Amsterdam en daarna vertrokken we gezamelijk naareen groot feest in de Joyride, waar de alcohol en de dronken boliviaantjes rijkelijk vloeiden. Die zondag zijn we naar de beroemde markt in Tarabuco gegaan, waar één van de vele tradicioneleinheemse bevolkinsgroepen van Bolivia woont. Jeherkent ze aanaan poncho´s met typerende wevingen en hun rare hoedjes. Zij hebben als een van de weinige inheemse groepen de Spaanse kolonialisten overwonnen aan het begin van de 19e eeuw.

Afgelopen week hebben we onsSpaans bijgespijkerd (Elvira) of met trots met lessenbegonnen (Ruud) opdeAcademia Latinoamericana. Ter afsluiting gingen we gister samen met de docenten naar een chichería (vieze lokale bar voor dronkenlappen) om chicha (alcoholisch drankje van mais)te drinken en sapo (¨pad¨ een spelwaar je zware muntenin de bek van een pad moet proberen te gooien vanaf 4 meter afstand) te spelen.Verder heeft Elvira de sportschool weer eens een bezoekjegebrachtvoor maar liefst 0,50 eurocent perdans/zumbales.

Sucre bevalt ons wel,daarom hebben we besloten nogeven te blijven, zodatRuudenthousiast kan doorstuderen, Elvira in een weeshuisvrijwilligerswerk kan gaan doen en we nogmeer chicha kunnen drinken!

Groetjes vanuit het warme Sucre!