Ons voorgenomen verblijf van 1 week in Sucre is uiteindelijk uitgelopen tot een dikke 3 weken. Ruud heeft nog 1 week extra zijn huiswerk gedaan en Elvira heeft kinderen van 3 tot 6 jaar gevoed, in bed gelegd en vermaakt. Tot dat vermaak behoorden ook uitstapjes naar bijvoorbeeld de verwaarloosde tuinen van kasteel Glorieta. Een hele ervaring was het al om er te komen. Zonder te overdrijven wisten ze 6 volwassen en 22 kinderen in 2 taxi´s te proppen met als gevolg dat er voor elke drempel uitgestapt diende te worden. Daarbij heeft Elvira, als ze niet teveel last had van haar darminfectie, getolkt tijdens tours georganiseerd door Linda van cafe Amsterdam. De gidsen van deze tours zijn jongens van de straat (waaronder schoenpoetsers en autowassers) die Ñanta een beter leven wil geven. De jongens weten onwijs veel van de stad; echt een aanrader voor degenen die nog naar Sucre willen gaan!

Een bezoek aan het dorpje Yotala was het zoveelste excuus om onze bustickets weer door te verkopen en het afscheid uit te stellen. Samen met Linda, Maaike & een Boliviaanse Chinees gingen we naar dit dorpje toe om eens ouderwets aan de chicha te gaan. De witte vlag werd snel gevonden (wat aangeeft dat er chicha verkocht wordt), dus de pret kon weer beginnen. De dag erna was namelijk het moment aangebroken dat we daadwerkelijk Sucre zouden verlaten, dus een gepast afscheid was wel zo op zijn plaats.

De Che route lag op ons te wachten en de weg was weer open na wat aardverschuivingen door overmatige regenval de week ervoor, dus we moesten onze kans nu wel pakken! We waren op de hoogte gesteld van de Che Guevara route door de Duitser Ebo, die al 20 jaar in Bolivia woont en werkt. Hij raadde ons aan om de weg op eigen gelegenheid te volgen vanuit Sucre ipv met een tour vanuit Santa Cruz (onze huidige verblijfplaats). Deze weg wordt ook wel de oude handelsroute genoemd tussen Sucre en Santa Cruz. De naam ¨oud¨ refereert aan het feit dat deze dus NIET meer wordt gebruikt en zwaar verwaarloosd is!

Zo gezegd, zo gedaan belandden we in het eerste dorpje van de trip aan; Villa Serrano. Dit kleine en rustige dorpje gelegen aan een klein riviertje was zo relaxt dat we er 3 nachten verbleven. Hoe klein het ook was, ze hebben de eer om ´s werelds grootste charango & trommel te bezitten in een museum die je alleen kan bezichtingen als jezelf de sleutel op het gemeentehuis ophaalt...Met de dochter (Machy) van de eigenaresse van het hostel zijn we vervolgens een dagje meegegaan naar hun nieuw te bouwen vakantiehuisje ergens op het platteland. Opgepropt in de achterbak van haar broer´s vrachtwagen, zijn we in 3 uur naar dit paradijsje op aarde gereden. Na een dag maximaal niets gedaan te hebben, moesten we toch echt verder, want 1 regenbui en de weg kon weer onbegaanbaar zijn. De wekker ging al vroeg, want om 6:30 stipt zou ons busje vertrekken (tot nu toe zijn al onze bussen op de minuut vertrokken en hebben we nog nooit meer dan 10 minuten vertraging gehad...Kunnen ze in NL nog iets van leren met die sneeuwvlokjes). Gaten in de bodem van de bus beloofden een wilde rit en dat werd het ook...Een twintigtal rivierbeddingen, afgronden van soms wel 400 meter, 10 cm naast je raam zonder vangrail en lekke banden behoren tot de standaard in Bolivia. Pretparken hebben ze dan ook niet nodig in dit land, neem gewoon een bus; die overtreffen de spannendse attracties van Sixflags! Al met al kwamen we toch zonder kleerscheuren en vertraging aan in Pucura waarvanuit we La Higuera zouden gaan bezoeken. In La Higuerais Che Guevara doodgeschoten in een oud schoolgebouw. Het enige wat rest in dit dorp zijn een gedenkplaats, standbeelden en een museum op de plek waar ooit het oude schoolgebouw stond.

Na het bezoek aan deze legendarische plek zijn we vertrokken naar Valle grande, een wat groter stadje waar Che Guevara´s lichaam is tentoongesteld aan de wereldpers op een wastafel. De wasplaats staat nog steeds op dezelfde locatie bij het ziekenhuis die ook nog steeds dienst doet als het ziekenhuis van Valle Grande. Toen in 1997 het lichaam van Che Guevara & zijn kornuiten eindelijk waren gevonden bij het vliegveld van Valle Grande, werd dit een waar bedevaartsoord voor de linkse Che fanaten. Tegenwoordig is er een heus mausoleum op de plek waar Che 28 jaar geheimlijk heeft geslapen.

Nadat we alle plekken van Che hadden gespot, konden we gaan uitrusten in Samaipata, een waar Europees dorp midden in Bolivia. Hier wonen meer Nederlandsers, Duitsers & Fransendan alleBolivianen bij elkaar, wat een beetje een skidorp-zonder-sneeuw -gevoel geeft. Dit is tevens het dorp waar de (pre)Inca reunie El Fuerte ligt en hier moesten wij natuurlijk ook even een bezoekje aan brengen.

Een andere attractie van Samaipata is de toegang tot het naastgelegen Amboro nationaal park, een bos zo groot als België met vele bijzondere planten & dieren. Zoals jullie al gemerkt hebben is Bolivia erg goed in om overal de grootste, beste en kleinste in te willen zijn. Nu hebben wij in Bolivia al de grootste zoutvlakte ter wereld bezocht (Uyuni), de hoogste gelegen stad ter wereld verkend (Potosi) en de grootste trommel & charagno ter wereld gezien (Villa Serrano), nou hier hadden ze de grootste varens ter wereld! Sommige hebben een lengte van meer dan 10 meter hoog.. Naast deze leuke plantjes had het varenbos ook nog eens de kleinste bloem ter wereld voor ons in petto! Zo, dat kunnen we ook weer afstrepen van ons lijstje...

Op het moment van schrijven zitten we in naastgelegen Santa Cruz, het economisch hart van Bolivia. Een vreemde gewaarwording, want iedereen lijkt hier rijk te zijn in tegenstelling tot de andere steden in Bolivia waar iedereen arm lijkt te zijn. Porches, Jaguars, BMW´s rijden hier af en aan en mensen lijken bijna Europees. Niet echt ons Bolivia dus, maar één voordeel; er is snel internet! Vandaar dat we jullie dit keer trakteren op extra veel foto´s verdeeld over 2 mappen! Veel kijkplezier en tot snel!

Liefs Elvira & Ruud