Op de één of andere manier glippen we telkens door het oog van de naald. Op weg van Santa Cruz naar Cochabamba parkeerde de bus vóór ons zijn neus netjes in de berm en liep het met de bus achter ons ietsje minder goed af: 5 doden en 32 gewonden. Busongelukken zijn samen met instortende bergen nu in het regenseizoen dagelijks in het nieuws. Omdat Cochabamba een redelijk grote stad is klopten we maar meteen aan bij Boliviaanse vriendinnen van Elvira´s huisgenootje Irene. Aangezien we op weg daar naartoe bekogeld waren met waterballonnen, een gewoonte in de carnavalsperiode, stapten we maar meteen met Cecilia en haar zusje Carlita in de auto, bewapend met zakken waterballonnen en klaar voor een zoete wraak.

Al snel vertrokken we vanuit Cochabamba naar het vrij onbereikbare en (nog) niet toeristische nationale park Toro Toro, bekend om de vele dinosaurussporen die overal in de omgeving te zien zijn.Het dorpje,slechts 138 km ten zuiden van Cochabamba, bereik je in 7 uur. We hebben ons wel eens beter gevoeld na een busrit... de toeristisch-uitziende krakbus met ons als enige toeristen vertrok véééls te vroeg, de locals zaten op onze schoot en inmense rotsblokken moesten door de passagiers van de weg verwijderd worden.

De kleine week in het dorpje Toro Toro met haar 80 families was geweldig. Er heerst nog echt een dorpsgevoel, waar iedereen bij elkaar naar binnen loopt, gastvrij is (ook naar gringuitos; buitenlanders), gedag zegt op straat, internet/telefoon/bank-vrij is en je ´s ochtends moet reserveren voor je avondeten in de huiskamer van een local. Gedurende 4 dagen bezochten we samen met een 18-jarige gids uit ToroTorode canyon, de dinosporen die goed bewaard zijn gebleven door verhard modder, muurschilderingen van voor Christus en een aantal watervallen. Erg spectaculair was de tocht door Umajalanta, als we het moeten geloven de grootste en diepste (ja Bolivia is trots op al die records) grot van Zuid-Amerika. We moesten stukken provisorisch abseilen, ons door kleine ruimtes wurmen en oppassen dat we niet 20 meter met de watervallen mee naar beneden stortten. Zoals nergens in Bolivia waren er geen paden, armleuningen of wegwijzers, wat een erg avontuurlijk en niet-Europees gevoel gaf.

Tijdens het bezoek aan de grot ontmoetten we een grote groep protestantse jongen tussen de 18 en 28 jaar uit Cochabamba, die voor het weekend ook in Toro Toro verbleven. Ze nodigden ons uit om ´s avonds te komen zingen in de kerk en daarna mee te gaan ´spelen´. Omdat ze zo enthousiast en vriendelijk waren besloten we halverwege de mis naar binnen te sluipen en zonder op te vallen op de achterste bank te gaan zitten. Dit liep echter íetsje anders. In plaats van de 2 jarigen in de groep die dag stonden wíj de rest van de avond midden in de belangstelling. Na een preek over wat de waarheid is (dat is Jezus Christus) werden we meteen naar voren gehaald, kregen we de opdracht te vertellen wie we waren en werden we door iedereen persoonlijk gekust en omhelst. Tijdens één van de religieuze liederen werd dit tafereel nog eens herhaald en werd er zelfs handjegeklapt en gemasseerd. De sfeer zat er dus al goed in toen de jarigen letterlijk met hun neus in de taart werden gedrukt, wij vervolgens een vééls te groot stuk en frisdrank kregen en naar de patio van de kerk gingen om tot 1.30 ´s nachts ´levend 3 op een rij´, stoelendans en andere kinderlijke spelletjes te spelen. Aan het eind van de avond werden de grootste verliezers van de avond gestraft door het uitvoeren van een eendendans, de flirtende trein (vraag Elvira bij terugkomst om een demonstratie) en een meisje werd verplicht te trouwen met een jongen uit het dorp (Ruud was zoals de hele avond ook hierbij de sjaak maar kwam er nog net onderuit). Ter afsluiting van deze geniale avond werd er nog even heel toepasselijk voor ons gebeden. Nooit gedacht dat we zó hard zouden lachen tijdens een mis en spelletjesavond van de kerk!!

Ons verblijf in Toro Toro kwam tot een einde met de rit naar Ciudad de Itas, een Indiana Jones-achtige omgeving met rotsen gevormd als gotische kerken. Achterin staand in een open truck werden we twee uur heen én twee uur terug van links naar rechts geslingerd door een 16-jarige bestuurder zonder rijbewijs op de slechtste weg van het land. Bij terugkomst in het dorp bleek dat zijn vader eigenlijk zou rijden maar een aantal glaasjes teveel op had en niet meer op zijn benen kon staan... De terugrit naar de bewoonde wereld (Cochabamba) was weer erg Boliviaans: slippartijen, kapotte versnellingsbak en locale kleuters op schoot. (Ps. Annemiek die versnellingsbak doet het nu weer dankzij het verband dat je ons hebt meegegeven. Bedankt!).

Morgen hopen we aan te komen in de jungle in het noordelijke Trinidad, waar vanuit we Rurrenabaque per bus proberen te bereiken. Via La Paz is dit met de extreme regenval op het moment onmogelijk. Met carnaval zijn we uitgenodigd door Cecilia en Carlita in Oruro, waar zij een tweede huis hebben. Samen met Rio de Janeiro is het carnaval van Oruro de bekendste van Zuid-Amerika, met veel tradicionele dans en optochten.

Ps. Aanschouw naast de foto´s van Toro Toro ook die van het Christusbeeld in Cochabamba, hetGROOTSTE beeld van Hem in Zuid-Amerika!!Is Bolivia waarempel wéér ergens de grootste in...

Hasta luego,

Ruud & Elvira