Nadat we eindelijk de nieuwe camera hadden ontvangen konden we onze koers richting het noorden voortzetten. Binnen een dag probeerden we vanuit Quito het zuidelijke stadje Pasto in Colombia te bereiken. Normaal is dat goed te doen, maar door meerdere tegenslagen zoals files en het missen van bussen werd het allemaal wat later. Nu hadden we al een aantal waarschuwingen gekregen niet ´s avonds de grens over te gaan, maar dit werd het voor ons dus wel. Helemaal niets aan het handje, heel veel lieve soldaatjes aan de grens lieten ons zonder enige controle het land binnengaan. Pasto was niet echt boeiend en mede door de hevige regen besloten we de volgende dag verder te reizen naar Popayan, een heel mooi koloniaal stadje waar we nog getuige waren van een kinder processie (dit keer niet zo bloedig als in Quito).

Vanuit hier pakten we een bus naar San Agustin, een klein dorpje ver van de bewoonde wereld waar vele stenen beelden zijn gevonden van onbekende vroege voorouders. Deze busrit was 5 uur lang afzien over een van de slechtste wegen tot nu toe, door een gebied waar de reisboeken voor waarschuwden dat het een door FARC bezet gebied zou zijn. Nou, geen FARC strijder gezien, alleen tot over de oren bewapende soldaten die verscholen lagen in de berm, op de weg paradeerden en in restauranten hun menu del dia naar binnen werkten. Colombia is helemaal niet zo spannend als de media het doet vermoeden en die soldaten zijn best aardig en in voor een dolletje. San Agustin was net opgeschikt door de dood van 2 jongeren in het bos, maar niemand scheen het erg te vinden, ¨het waren toch vervelende stelende kinderen¨, was de reactie. Als de politie het niet oplost doen ze het blijkbaar zelf, zo gaat dat hier nou eenmaal in Colombia!

De 3e stad van Colombia, Cali, was voor ons de uitvalsbasis voor het midden in de jungle gelegen San Cipriano. Dit dorpje heeft geen verbinding met de buitenwereld d.m.v. wegen of vliegvelden. Een spoorlijn naar de nationale haven van Colombia is de enige verbinding met de bewoonde wereld en aangezien er alleen vrachttreinen rijden, hebben de locals zelf iets bedacht: met de motor over de rails met een soort van houten zijspan voor de passagiers. Alles wordt door middel van dit transport vervoerd, van bakstenen tot dieren en van kinderen tot bejaarden. Na deze enerverende rit kwamen we midden in de jungle aan, waar we tukan´s zagen vliegen, (achteraf gezien) gevaarlijke spinnen op 30 cm benaderden en met een opblaas rubberband de wilde rivier afdobberden.

Hoe leuk we het hier ook vonden, helaas moesten we doorreizen, want onze tijd begint nu toch echt te dringen. 28 April hebben we namelijk een vlucht naar Curacao om de broer van Elvira te bezoeken. De vlucht vertrekt vanuit de noordkust van Venezuela, dus we moeten nog wel een aardig stuk afleggen in de komende 1,5 week.

Maar voor we naar Bogota afreisten, hebben we eerst nog 3 dagen heerlijk uitgerust in Salento, een dorpje tussen de groene heuvels in de koffieregio in het centrum van Colombia. Hier hebben we een koffieboertje bezocht, zelf koffie geplukt, gemalen, gezet en het belangrijkste; gedronken. Hiernaast hebben we een wandeling gemaakt door de vallei Cocora waar palmwax bomen van meer dan 30 meter hoog groeiden, ondanks de regen op de terugweg een prachtige tocht. Verder waren we getuige van een begrafenis van een jongen die was afgerekend in het plaatselijke dorpscafe. De eerste keer had hij het overleefd, dit keer helaas niet, zo gaat dat hier nou eenmaal in Colombia!

Nu in Bogota wachten we af tot we morgen hopelijk een soort van visum krijgen om Venezuela binnen te mogen komen. Voor de komende week staan nog meerdere mooie dorpjes en tochtjes op de planning voordat we eindelijk weer even kunnen gaan genieten van de Albert Heijn, Unox knakworsten, kroketten en frikandelen op Curacao...