Het was nog even spannend of we inderdaad ons visum kregen, maar om half 10 in de ochtend kregen we dan eindelijk ons langverwachtte stempeltje om Venezuela binnen te komen! Meteen halsoverkopnaar een minibus die ons in 5,5 uur naar de grens bracht. Na nog 2 uurtjes bussen kwamen we dan eindelijk aan in het plaatsje San Cristobal van waaruit hopelijk bussen richting Punto Fijo zouden vertrekken. We kwamen hier net op tijd aan (gelukkig hebben ze hier maar een half uur tijdverschil met de buurlanden ipv een uur)en kregen we de laatste zitplekken, waardoor we dezelfde nacht nog door konden rijden tot onze eindbestemming. Helaas kwam er van slapen weinig terecht aangezien om de 15 minuten de politie of het leger moest laten zien hoe cool ze waren. Paspoort- en tascontroles, noem het maar op, in Venezuela gaan die 24 uur per dag door! Maar de volgende ochtend melden we ons fris en fruitig bij het plaatselijke vliegveld.

De controles die we hier gehad hebben leken wel uit een vooroorlogse Hollywood film; ondervragingen hoe we aan ons geld kwamen, wat ons beroep was (in Venezuelahebben studenten geen geld om 8 maanden reizen) en andere onzinnige vragen gingen maar door waarbij zelfs de inhoud volledig uit de tas werd gekieperd. Helaas voor ome agent hadden we echt geen drugs bij ons en mochten we eindelijk Venezuela verlaten... En hoe? In een minivliegtuig waarbij de deur half open stond, de popnagels in de vleugels waren vervangen door tape en je rustig bij de piloot op schoot kon gaan zitten.

In Curacao stond Vincent ons met open armen op te wachten en kregen we al snel een autootje die ons de rest van de week van A naar B zou brengen.Natuurlijk moest er snel Hollandsgegeten worden; een broodje kroket voor Ruud&een broodje kaas voor Elvira!

Curacaoiseenerg relaxteiland, de taal, het eten & drinken enveel aanwezige vrienden van Elvira maakten het eensoort thuiskomenwat we afgelopen maanden toch wel gemist hebben. Nederland, maar dan met prachtige stranden, lekker weeren minder zeurderige regeltjes. Hier kennen ze geen BOB, alleen Dushi en Sua (spreek uit: swa), dus drinken en telefonerenachter het stuur is meer regel dan uitzondering...

Koniginnedag was ook een bijzondere ervaring, met een heuse vlooienmarkt in het centrum voelde het net als thuis, maar dan in je zwembroek ipv onder een paraplu. Overdag rondslenteren op straat met een koelbox vol koude biertjes, ´s avonds bij Jan & co op de veranda alle verhalen van afgelopen maanden uit te wisselen.

De week gingzeer snel voorbijen zonder dat we het doorhadden was het afscheid al weer daar. Zo stonden we ´s ochtends nog voor trage Nederlandse stoplichten, zo stonden we een uur later weer stil voor een politiecontrole in Venezuela.Zo zaten we ´s ochtends nog aan heerlijke Nederlandse boterhammen, zo zitten we nu weer aan de kip met rijst en bonen.

Inmiddels zijn we na 2 lange dagen reizen weer terug in Colombia waar we de noordkust nog even gaan verkennen voordat we de boot pakken richting Panama. De foto´s en verhalen van midden Colombia, voorafgaand aan het uitstapje naarCuracao, houden jullie nog tegoed bij de volgende update.

Vincent, nogmaals bedankt voor alles, we hebben het echt super gehad!

AYO!