Venezolaanse ambtenaren...
Wegens vele verontrustende mailtjes over de status van onze reis naar Curacao, hier even een update om de bureaucratische ellende van consulaten van ons af te schrijven.
Dachten we alles geregeld te hebben voor een heerlijk weekje ontspannen met kroketten, frikandellen & Unox knakworsten (Ruud) en De Ruyter gekleurde hagelslag op wit brood (Elvira), vernamen we dat de grensovergang van Colombia naar Venezuela moeilijk kon zijn over land. Ai ai hierzagen weonze dromen over al die lekkernijen al een beetje vervagen. Dat werd dus contact opnemen met de Venezolaanse ambassade in Bogota, want 8 maanden zonder kroketten kan echt niet! Na een kort belletje werd er verteld dat er geen probleem voor ons was en wij gewoon langs konden komen om een tarjeta de turismo op te komen halen bij de ambassade (dus geen visum, geen kosten). Jeeh de gekleurde hagelslag kwam weer in zicht!
De volgende ochtend vroeg in de morgen meldden we ons bij de balie, maar daar werd al snel duidelijk dat ze ons niet wilden helpen. We moesten naar het consulaat in Bogota. Na een gratis lift van een hoge piet van defensie begaven we ons voor het eerst in de Venezolaanse bureaucratische molen... De man bij de ingang vertelde ons dat we wél een visum nodig hadden en daarvoor allemaal formulieren in moesten vullen. Na een uur wachten aan de balie werd ons weer verteld dat we géén visum nodig hadden, maar een tarjeta de turismo, de benodigde pasfoto`s en kopieen hadden we echter niet en 2 werkdagen wachten ook niet! Zucht...
Om in het vervolg alle papieren en vereisten welin orde te hebben, maakten we alvast kopieen van alle rompslomp en lieten we pasfoto`s maken. ¨Witte of blauwe foto?¨ vroeg de fotograaf. Blauw is gay, dus we kozen voor wit (beide kleuren waren goed volgens de formulieren van het consulaat in Bogota).
In Bogota verwezen ze ons naar de grensplaats Cucuta, hier zouden ze ons meteen een tarjeta de turismo kunnen meegeven zonder wachttijd. Dus we reisden verder naar het noorden toe zodat we toch nog een beetje konden genieten van onze vakantie. Hier kwamen we erachter dat de grensovergang bij Cucuta nog wel eens dicht zou kunnen zijn in het weekend ivm de spanningen tussen beide landen. (Chavez heeft afgelopen week ook nog eens 3 beelden van strijders die vele Colombianen hebben omgelegd, op de grens neergezet gericht op Colombia). Dus wij bellen naar de Cucuta of ze aankomend weekend open zullen zijn. Dat konden ze ons niet vertellen, want dat wilde nog wel eens verschillen van half uur tot half uur. Wel konden ze ons vertellen dat de tarjeta de turismo niet meer werd geacepteerd en we dan toch echt een visum nodig hadden en deze alleen konden ophalen op de ambassade in Bogota, waar we dus al waren weggestuurd! ZUCHT!
Nadat Elvira de vrouw aan de telefoon had laten zweren dat ze de waarheid sprak, zonk ons de moed dieper in de schoenen (of slippers). We hadden niet meer genoeg tijd om te wachten op een visum en zonder dat visum kwamen we de grens daar dus niet over. Of wel maar dan zouden we vanaf de eerste politiecontrole onze vakantie voortzetten achter de tralies...dat wordt dan heel lang wachten op kroketten!
Inmiddels liepen de frustaties hoog op en uitte deze zich in het openbaar toen een busticketsverkoper ons gigantisch voorloog. De hele busterminal heeft vol vermaak kunnen getuigen dat Elvira de verkoper bijna in elkaar sloeg (Girlpower!!), waarna Ruud de kemphanen uit elkaar moest halen en de jongedame even stoom moest afblazen. De verkoper druipte af met tranen in zijn ogen en de lieve buschaufeurs trakteerden het boze meisje op vers fruit om haar te kalmeren.
Dus plan B; we proberen de tickets te cancellen onder voorwaarde datwe ons geld terug zouden krijgen en nieuwe tickets te boeken vanuit Colombia! Dat ging heel goed, zo goed dat de tickets werden gecancelt en we ons geld NIET terug kregen.... ¡ZUCHT! Na 10x bellen & mailen met de vliegtuigmaatschappij hebben we onze tickets dan eindelijk weer terug, met 1 dag langer in Curacao, want de oorspronkelijke vlucht was inmiddels vol... Nog meer kroketten!
Nu moesten we alleen nog een manier vinden om Venezuela uberhaupt binnen te komen... want na al dit geregel geven wij echt niet zomaar meer op.
Dus plan C; we gaan naar een andere stad waar ook een consulaat zit en we gaan smeken om binnen te komen, met wat voor dom papiertje dan ook! Op de route lag Bucaramanga, ja alles moet hier logistiek verantwoord gaan natuurlijk...
Een hartelijk telefoontje naar Bucaramanga en we hadden een uitnodiging om de volgende ochtend een woordje te komen spreken met een leidinggevende. We meldden ons netjes om 7:30 uur en om 16:00 uur verlieten we het gebouw. De hele dag voelde als een soort stage, kijken hoe andere mensen niets aan het doen zijn behalve heel veel koffie drinken. Het resulaat van deze enerverende dag was het lachwekkende volgende:
Om 15:00 werden we eindelijk te woord gestaan door een vriendelijke man, we dachten dit zit wel snor, maar het tegendeel bleek waar. We hadden inderdaad géén visum nodig, maar een tarjeta de turismo. En daarvoor hadden we alleen een handtekening + stempel nodig.
Maar het was vrijdag, en op vrijdag zetten ambtenaren geen stempels. Dat kan alleen op maandagochtend 8 uur. ¨Meneer we moeten dit weekend de grens over en wie is er bevoegd dan?¨ ¨Ik en mijn collega hierboven¨. ¨Waarom zet u nu dan niet die stempel? We hebben alle papieren toch in orde?¨ ¨Nee jullie hebben witte pasfotos en hier hanteren we de blauwe. En maandag zet ik pas een stempel.¨ ¨Waarom niet nu dan?¨ ¨Dat is het protocol.¨ AHHH idiote ambtenaren met hun protocolen, macht dat is wat ze willen en aangezien ze altijd het sloofje van het ministerie zijn willen ze zelf ook eindelijk eens met de scepter zwaaien. Eindelijk na jaren niets doen voelde hij zich de baas van het land. Een stempel, een machtig apparaat waar je als klein kind al heel blij mee was, was zijn troef. Dat doet ons terugdenken aan de kinderjaren waarin we stempels van aardappels maakten en deze niet wilden delen met onze vriendjes. Ambtenaren zijn ook een soort van kleine kinderen, ooit opgevallen dat er altijd tekeningen in hun kantoor hangen? ¨Van mijn (klein-)kind, yeah right!
Al met al, wij geven nog steeds niet op en gaan maandag om 08.00 die stempel opeisen (met nieuwe blauwe pasfoto´s) en vervolgens 2 dagen en nachten de bus in om op tijd de vlucht te kunnen halen. Voelt als een soort Peking Express, maar we zijn overtuigd dat we het halen! Vincent, als we woensdag niet uit de slurf komen,proberen we2 dagen later alsnogeen nieuwevluchttepakkenvanuit Bogota!
We´ll keep you updated
Zuid-west Colombia
Nadat we eindelijk de nieuwe camera hadden ontvangen konden we onze koers richting het noorden voortzetten. Binnen een dag probeerden we vanuit Quito het zuidelijke stadje Pasto in Colombia te bereiken. Normaal is dat goed te doen, maar door meerdere tegenslagen zoals files en het missen van bussen werd het allemaal wat later. Nu hadden we al een aantal waarschuwingen gekregen niet ´s avonds de grens over te gaan, maar dit werd het voor ons dus wel. Helemaal niets aan het handje, heel veel lieve soldaatjes aan de grens lieten ons zonder enige controle het land binnengaan. Pasto was niet echt boeiend en mede door de hevige regen besloten we de volgende dag verder te reizen naar Popayan, een heel mooi koloniaal stadje waar we nog getuige waren van een kinder processie (dit keer niet zo bloedig als in Quito).
Vanuit hier pakten we een bus naar San Agustin, een klein dorpje ver van de bewoonde wereld waar vele stenen beelden zijn gevonden van onbekende vroege voorouders. Deze busrit was 5 uur lang afzien over een van de slechtste wegen tot nu toe, door een gebied waar de reisboeken voor waarschuwden dat het een door FARC bezet gebied zou zijn. Nou, geen FARC strijder gezien, alleen tot over de oren bewapende soldaten die verscholen lagen in de berm, op de weg paradeerden en in restauranten hun menu del dia naar binnen werkten. Colombia is helemaal niet zo spannend als de media het doet vermoeden en die soldaten zijn best aardig en in voor een dolletje. San Agustin was net opgeschikt door de dood van 2 jongeren in het bos, maar niemand scheen het erg te vinden, ¨het waren toch vervelende stelende kinderen¨, was de reactie. Als de politie het niet oplost doen ze het blijkbaar zelf, zo gaat dat hier nou eenmaal in Colombia!
De 3e stad van Colombia, Cali, was voor ons de uitvalsbasis voor het midden in de jungle gelegen San Cipriano. Dit dorpje heeft geen verbinding met de buitenwereld d.m.v. wegen of vliegvelden. Een spoorlijn naar de nationale haven van Colombia is de enige verbinding met de bewoonde wereld en aangezien er alleen vrachttreinen rijden, hebben de locals zelf iets bedacht: met de motor over de rails met een soort van houten zijspan voor de passagiers. Alles wordt door middel van dit transport vervoerd, van bakstenen tot dieren en van kinderen tot bejaarden. Na deze enerverende rit kwamen we midden in de jungle aan, waar we tukan´s zagen vliegen, (achteraf gezien) gevaarlijke spinnen op 30 cm benaderden en met een opblaas rubberband de wilde rivier afdobberden.
Hoe leuk we het hier ook vonden, helaas moesten we doorreizen, want onze tijd begint nu toch echt te dringen. 28 April hebben we namelijk een vlucht naar Curacao om de broer van Elvira te bezoeken. De vlucht vertrekt vanuit de noordkust van Venezuela, dus we moeten nog wel een aardig stuk afleggen in de komende 1,5 week.
Maar voor we naar Bogota afreisten, hebben we eerst nog 3 dagen heerlijk uitgerust in Salento, een dorpje tussen de groene heuvels in de koffieregio in het centrum van Colombia. Hier hebben we een koffieboertje bezocht, zelf koffie geplukt, gemalen, gezet en het belangrijkste; gedronken. Hiernaast hebben we een wandeling gemaakt door de vallei Cocora waar palmwax bomen van meer dan 30 meter hoog groeiden, ondanks de regen op de terugweg een prachtige tocht. Verder waren we getuige van een begrafenis van een jongen die was afgerekend in het plaatselijke dorpscafe. De eerste keer had hij het overleefd, dit keer helaas niet, zo gaat dat hier nou eenmaal in Colombia!
Nu in Bogota wachten we af tot we morgen hopelijk een soort van visum krijgen om Venezuela binnen te mogen komen. Voor de komende week staan nog meerdere mooie dorpjes en tochtjes op de planning voordat we eindelijk weer even kunnen gaan genieten van de Albert Heijn, Unox knakworsten, kroketten en frikandelen op Curacao...
Midden- en Noord Ecuador
...maar gelukkig is hier de update, de hond leeft nog!! En Ruud ook, ondanks een extra bezoekje aan een dure kliniek voor een bloedtest en X-ray. Gelukkig waren de testen negatief, maar we wouden toch even een dubbel check vanwege Ruud´s hoge koorts en longklachten. Ruud is inmiddels weer bijna helemaal de oude.Hij houdt hiermee de traditie hoog om elke reis een tijdje in het ziekenhuis door te brengen!!
Verder stond de afgelopen 1,5 week in teken van het indrukwekkende kratermeer Quilotoa, een busritje om de hoogste vulkaan van Ecuador, deChimborazo, en de ´helse beklimming´ van de hoogste actieve vulkaan ter wereld genaamd Cotopaxi.
Aangekomen in Quito reden we meteen, zoals altijd, naar een van de goedkoopste hostels van de stad. Dit keer stond ons een enorm positieve verrassing te wachten; het verwachte simpele kamertje bleek een heus penthouse inclusief eigen keuken, woonkamer, badkamer en chique zithoek!! Niet slecht, toch?
De processie op Goede Vrijdag was een bijzondere ervaring. Een eigenaardige verschijning, honderden gelovigen in paarse kledij door de straten van het oudecentrumslenterend, sommigen zichzelf pijnigend met loodzware houten kruisen (of zelfs met kaktussen) op de rug en de voeten geboeid met ijzeren kettingen, tot bloedens toe.
Een leuk dagtripje was naar de zaterdagmarkt in Otavalo, een dorp ten noorden van Quito. De markt maakte niet veel indruk omdat we inmiddels een markt-overkill hebben, maar de vele locals gekleed in prachtige kleding maakten veel goed.
Verder hebben we nog de toerist uitgehangen in en rondom Quito. Waar wij de basiliek op de foto wouden zetten, vroeg een Amerikaanse fotograaf óns te gebruiken als model voor een toeristische reclamecampagne voor Quito. We zijn benieuwd naar het resultaat!
Helaas zijn de foto´s van algelopen weken niet van hoogstaande kwaliteit vanwege een brakke camera. Hier komt hopelijk snel verandering in, als de douane van Ecuador snel meewerkt!! We wachten al een paar dagen tot de douane de camera eindelijk vrijgeeft en we deze (tegen hoge betaling!!) kunnen ophalen bij DHL in Quito.
De avonden brengen we gelukkig wel in goed gezelschap (Rick) en heerlijk eten (lees: Nederlandse pannenkoeken en pasta) door. Met een beetje geluk reizen we morgen dan eindelijk af naar Colombia, waar we ons best gaan doen de FARC te ontwijken!!!
Liefs Ruud & Elvira
Noord Peru en zuid Ecuador
Inmiddels zijn we alweer een weekje in Ecuador, maar van Peru hebben jullie onze laatste indrukken nog tegoed.
In Cajamarca bezochten we interessante pre-inca kanalen en graftombes uitgehakt in de rotsen, maar de hoofdatractie vanCajamarca zijn de sporen die de laatste Inca-koning Atahualpa heeft achtergelaten. We namen een bad naast het stoombad waar deze strijder zijn wonden waste en bezochten de kamer waar hij gevangen zat met zijn gouden el zilveren schatten welke zijn vrijlating zouden moeten afkopen. Helaas wardende schatten door de Spanjaarden ingenomen en is hij tegen de bolftes in toch onthoofd met een inmense steen die ook te bewonderen is in de schatkamer. Zouden de Peruanen het liegen hier geleerd hebben?
In Chiclayo deden we niet veel meer dan karaoken, uitgaan met lokale studenten en een bezoekje brengen aan het beste museum van Zuid-Amerika: de schatten van de Señor van Sipán. Bij de piramides van de pre-inca bevolkingsgroepen Moche en Lambayeques vonden ze recentelijk verschillende lichamen van leiders van deze gemeenschappen, waarnaast de onvooorstelbaar mooie schatten begraven lagen (o.a. sierraden, kleding, allesvan goud en zilver). Helaas werd er geen toestemming gegeven om foto´s te maken, zoals nergens in Peru!!
Na precies een maand bereikten we de grens met Ecuador, waarvan we totaal niet wisten wat ons te wachten stond. Peru heeft ontzettend veel moois te bieden, maar na een maand vertoeven tussen de dag-in-dag-uit liegende Peruanenwaren we erg opgelucht ons onder de extreem vriendelijke Ecuatorianen te bevinden.
Wat ons vooral verbaast is de aanwezigheid van vele inheemse mensen (indígenas) in prachtige traditionele kleding. Dit hadden wij nooit verwacht, aangezien Ecuador beter ontwikkeld zou zijn dan haar buurlanden. Het is echter een mooie mix tussen traditionele en moderne invloeden. Tot nu toe zijn we overal met open armen glimlachend ontvangen en voelen we ons erg welkom.
Cuenca, de eerste stad die we aandeden in Ecuador, is zeker één van de mooiste steden die we tot nu toe hebben gezien. Onze volgende stop was het folklorische dorpje Aulausi, waar vanuit Ecuador´s trots, namelijk een oude stoomtrein, zou vertrekken naar de Devil´s Nose, een zigzagweg dwars door een adembenemend groen landschap. Tot Ruud´s grote verdriet reed te trein niet, dus besloten we het traject in 5 uur te lopen. Na overmaat van ramp beet een hond Ruud bij aankomst terug in het dorp onverwachts in zijn been. Onze angst voor rabiës kan in dit land pas na 8 dagen weggenomen worden, als bekend wordt of de hond nog leeft. Volledig tegen het GGD-beleid in geven ze hier niet direct injecties maar wachten ze rustig 8 dagen af. Als de hond sterft, zal rabiës worden geconstateerd en zal Ruud met spoed worden behandeld.
Dus… al er de komende tijd geen nieuwe update meer komt…
Ps jammer genoeg 1 camera minder op zak, maar gelukkig had Elvira er nog een waarmee we de laatste dagen foto`s konden maken. Nu helpen DHL en de moeder van Ruud ons binnen zeer korte tijd aan een nieuwe camera uit NL, want die van Elvira heeft het inmiddels ook bijna begeven. Heel erg bedankt hiervoor!
Huaraz & Trujillo
Elke keer als we denken het hoogtepunt van de reis bereikt te hebben, zien we de volgende dag weer nieuwe mooie en indrukwekkendedingen. Hierdoorontstaat het probleem dat we teveel fotos maken en deze natuurlijk met iedereen willen delen. Zo doen we nu even een snelle fotosessie van onze afgelopen week in Huaraz en de kuststad Trujillo.
Huaraz waskort samengevat: Ruud voor het eerst 2 dagen ziek met voedselvergifiting, mooie wandelingen in de Cordillera Blanca inclusiefeen bezoekje aan het prachtige meer 69 en´s werelds grootste plantgenaamd Puya Raymondi.Vanuit Huarazzijn we verder gereisd naar het noorden van Peru.
We belandden in het stranddorpje Huanchaco bij Trujillo, waar we heerlijk aan het strand relaxten met Pisco Sours, Elvira op een vissersbootje een tochtje maakte en prachtigezonsondergangen aanschouwden.. Maar daarbij had de omgeving ons nog veel meer te bieden. De stadscentrum vanTurjillo isadembenemend mooi dankzij haar velekoloniale gebouwen en erliggen meerderepre-incapiramides en paleizen in de zandheuvels rondom de stad.
Sommige van dezereuinesmet prachtige tekeningen en kleurrijke decoraties zijn wonderbaarlijkgoed bewaard gebleven, dat is dan ook erg goed te zien op de fotos (slechts een heel klein gedeelte is gerestaureerd).
Aangezien we Peru alweer bijna gaan verlaten konden we de nationale specialiteit niet aan ons neus voorbij laten gaan : Cavia! Lekker voor 1 keer, maar nooit meer!
Dikke kus vanaf het strand :p
Elvira & Ruud
Zuid-west Peru
Niet echt onze stijl, maar tijdtechnisch hebben we in een klein weekje de hoogtepunten van zuid-west Peru gezien. Ten eerste hebben we met een onstabiel mini-vliegtuigje over de Nazca-lijnen gevlogen. Dit zijn grote afbeeldingen van bovenal dieren gevormd door lijnen in zand. In de woestijnachtigte omgeving ligt ook een enorme ´begraafplaats´, waar duizenden botten en mummies zijn gevonden van verschillende voorgaande bevolkinsgroepen. De overblijfselen liggen in 12 gerestaureerde graven, maar de botten zie je overal om je heen boven het zand uit steken. Erg bizar!
Een paar uurtjes verderop hebben we twee dagen heerlijk gerelaxt aan het grote zwembad van ons hotel in de oase van Huacachina. Dit dorpje ligt gebouwd om een oase midden in de woestijn. De buggy-tour die we daar deden was echt fantastisch (zie foto´s en video´s), net een achtbaan. ´s Avonds slurpten we aan plastic flesjes gevuld met de 8 dagen oude wijn genaamd Cachina, eenmalig gebrouwen ter ere van het jaarlijkse wijnfeest in Ica, het stadje naast Huacachina. Door dit festival hadden we ook het geluk de dag erna het druivenstampen mee te maken, waarbij jonge rondborstige koninginnen met hun blote voeten al dansend een hoop druiven persten (zie filmpje) Dit vond plaats op een pisco- en wijnbodega, die wij natuurlijk niet zonder alle soorten te hebben geproefd verlieten.
Na de kortste busrit van onze trip tot nu toe kwamen we aan in Pisco, een kustplaatsje die in 2007 hard getroffen is door een aardbeving, waarbij 80% van de stad is weggevaagd. Anno 2010 ziet de stad er nog niet veel beter uit; kerken zijn gehuisvest in rieten hutten en er staan vele triplex-woningen tussen de paar gebouwen die wel zijn blijven staan. Vanuit Pisco pakten we de boot naar de Islas Ballestas, de ´Galapagos eilanden voor de arme student´, voor als je toch wat mooie dieren wil spotten voor weinig geld. In een Patagonië-flashback zagen we ongelooflijk veel vogels (pelikanen en allerlei andere vreemde vogels waarvan de de naam niet weten), zeeleeuwen met hun baby´s, pinguins en dolfijnen.
Helemaal paranoia gemaakt door iedere Peruaan die we tegen kwamen en ons waarschuwde goed op je spullen te letten, kwamen we aan in de hoofdstad Lima. Na een fotorondje kerken hebben we vol bewondering de catacombe met 20.000 lijken en de eeuwenoude bibliotheek in de San Fransisco-kerk aanschouwd.
Het gebergte van de Cordillera Blanca met haar ontelbare witte bergtoppen ten noorden van Lima wacht op ons, dus...
Hasta pronto!
Arequipa & Cuzco
Regen, regen en nogmaals regen was de rode draad van afgelopen week. Hadden we in Bolivia en Argentinie nog weinig last van het regenseizoen, nemen ze het hier in Peru wel een beetje erg serieus. Dat mocht verder de pret niet drukken want we hebben 2 prachtige steden bezocht. Allereerst stond Arequipa op het programma. Deze mooie stad heeft vele prachtige kerken, koloniale huizen en kloosters. Helaas regende het erg veel waardoor de foto´s een beetje tegenvallen, maar we hebben ons hier desondanks goed vermaakt.
Hierna vertrokken we naar Cuzco, bekend als dé hoofdstad van het Inka rijk. Helaas heeft ook hier de regen roet in ons eten gegooid, Machu Picchu is voor minstens 2 maanden gesloten wegens modderstromen en lawines. Met deze informatie in gedachten vertrokken we toch naar Cuzco, want er is vast veel meer te doen dan deze trekpleister dachten we zo.
Dankzij Lenny kwamen we in contact met Jamil & Neto, Peruanen uit Cuzco die net een eigen reisbureautje waren begonnen. Ze hadden voor de volgende dag een tocht gepland met een groepje Nederlanders die in Cuzco Spaans studeren. Dit kwam ons wel goed uit, want deze 3 ruines lagen net iets te ver weg om het met het openbaar vervoer te doen. We hebben deze dag veel geleerd over de Inka cultuur van een geweldige gids (uitgeroepen als beste gids van Peru door de overheid). De dag erna hebben we een paar studenten op sleeptouw genomen tijdens onze eigen georganiseerde excursie naar Pisac waar we nog meer reuines bezochten. Hiernaast hebben we hun ook laten kennismaken met ons favoriete drankje Chicha en het Sapo spel (zie verhalen uit Bolivia red.).
We hebben een geweldige tijd gehad in Cuzco en zitten er over te denken om over 2-4 weken terug te keren om alsnog de Machu Pichu te beklimmen, we hebben de Inka smaak namelijk goed te pakken na het bezoeken van al die indrukwekkende ruines. We zijn net aangekomen in Nazca, een plaatsje in de woestijn dat bekend is geworden door haar Nazca lijnen, die het beste vanuit de lucht zijn te bewonderen. Voor morgen hebben we dan ook een rondvluchtje van 30 minuten gepland. Nu maar hopen dat dit vliegtuigje in de lucht blijft, want net zoals de problemen met Machu Pichu is ook hier vorige week een vliegtuig neergestort waarbij alle toeristen zijn omgekomen (goed voor ons, dan duurt het vast heel lang voordat er weer iets misgaat).
Verder zijn de wegen hier in Peru zo geweldig goed vergeleken met Bolivia dat we hier ons juist onveilig voelen. Bussen rijden met belachelijke snelheden door de bochten, ook omdat ze adverteren met 4 dubbele voorwielen voor betere wegligging, GPRS verbindingen en echt werkende en verplichte veiligheidsgordels. Lees de krantenkoppen maar wat dit tot het gevolg heeft. Ook de reis hiernaar toe ging niet vlekkeloos. Dachten we een keer voor de afwisseling een dure luxe bus te nemen (was tenslote 18 uur rijden), hebben we nog nooit zoveel vertraging en ellende gehad! Door een mooie modderlawine over het strakke wegdek stonden we 5 uur te wachten op noodhulp die de vastgelopen bussen los moest trekken (filmpje 1 & 2). Toch weer een keerzijde van luxe bussen, daar willen ze liever geen krasjes op, dus zit er maar een ding op: wachten, wachten en nog eens wachten... Buiten dat zijn de lokale kinderen die in deze dure bussen zitten ook nog eens rijk en dus verwend, wat inhoudt:de hele nacht huilen, krijsen en schreeuwen om snoepjes waardoor we nu echt helemaal doodop zijn. Geef ons maar de gare oude bussen, daar zijn de kinderen tenminste doodop na een dag werken op het platteland en kunnen wij gewoon lekker slapen...
Hasta luego Bolivia
La Paz (op 3660 meter) heeft ons positief verrast. Maar misschien komt datwel doordatwe erg relaxt achterin de Kever van de vriend van Violeta de stad verkenden. Violeta ishet meisje uit La Paz die we ontmoetten tijdens het nieuwjaarsfeest in Sucre en wieElvira moest beloven te bellen eenmaal daar aangekomen (haar telefoonnummer kon Elvira in ieder geval niet kwijtraken; die stond nog dagenlang met koeienletters ophaar arm).La Pazligt prachtig in een vallei tussen hoge bergen, heeft een compact oud stadscentrum enmooie pleinen.Daarbij heeft het jaarlijks de grootste minituurmarkt van Bolivia. Vlak na carnaval kopen mensen wat-je-ook-maar-kan-bedenken in het klein met de hoop dathet ooitwerkelijkheid wordt. Veelal te koop warenbakstenen, klusapparaten en vooral heel veel eten zoals kleine kartonnen verpakkingen rijst, zout, cereals en flesjes bier... Dit geeft wel een mooi beeld van de huidige situatie van het land.
Op 1,5 uur van de hoofdstad ligt de belangrijkste archeologische site van Boilvia, Tiwanacu. Dit was een astrologisch en religieus centrum van de Tiwanacanen en later bewoonden de Inca´s het gebied. Ook was er veel landbouw, waarvoor ze een slim irregatiesysteem hadden. We hebben een mooie dag gehad metveel zon en mooie oude stenen.
Na een voor Violeta emotioneel afscheid, waarvoor ze toestemming van schoolvroeg en zeElvira lama-oorbellen gaf, vertrokken we dan eindelijk met een raar gevoelrichting het Titikaka meer op de grens met Peru. 40% van het meer is van Bolivia, de rest behoort tot het buurland.Via het stadje Copacabana, gelegen aan de zuidkant van het meer, bezochten we het onbewoonde eilandIsla del Sol. Vroeger was diteen ritueeloord voor de Tiwanakanen enlater werd ook deze plekdoor de inca´s (mis)gebruikt voor ondere andere stenigingen.Het was wederom een zonnige dag waardoor we erg genoten van de prachtige uitzichten.
De Peruaanse kant van het meer was totaal anders. We hebben een nachtje geslapen in een ijskoude rieten hut op de floting islands, kleine eilandjes gemaakt van riet door de Uros. Een erg bijzondere ervaring! Gelukkig waren we er niet in de winter want dan komt detemparatuur tot ver onder nul. Vanuit Uros bezochten we het vergelegen eiland Taquile. Dit eiland leek vrij veel op Isla delSol, maarTaquile wordt nog bewoond door een traditionele bevolkingsgroep.Ze droegen prachtige kleding, waren extreem vriendelijk en erg verlegen. Dit vonden webijzonder, want dit eiland schijnt in het hoogseizoen erg toeristisch te zijn.Na een heerlijk visje, een aantal ruinesen het uitdelen van potloden en snoepjes ging de boot helaas al weer terugnaar Puno, waarvanuit we meteen doorreisden naar de 2e stad van Peru genaamd Arequipa.
Liefs Ruud & Elvira